Bracia Karamazow

Na pewno jest to dzieło przez duże "D". Wspaniale ukazany portret psychologiczny braci i ojca. Nie zestarzało się mimo upływu lat

Na pewno jest to dzieło przez duże "D". Wspaniale ukazany portret psychologiczny braci i ojca. Nie zestarzało się mimo upływu lat

polecam wszystkim, must have

polecam wszystkim, must have

Uchodząca za absolutny majstersztyk, a przez spore grono osób (Lex Fridman, Jordan Peterson) wręcz za najwybitniejsze dzieło literatury. Czy dla mnie również? Od razu zaznaczę, że absolutnie nie, a ostatnią stronę przywitałem z niemałym westchnieniem ulgi. Za długa! Nade wszystko – za długa! Są momenty, kiedy „Bracia Karamazow” to książka wybitna. Zwłaszcza środek dzieła znamionuje się niebywałym kunsztem. Księga „Dimia” i opis „feralnej nocy”, będącej kulminacją fabuły powieści (nie chcę zdradzać za dużo, żeby oszczędzić spoilerów osobom, które nie czytały),to naprawdę wyżyny literackich doskonałości. Niestety jednak, oprócz tych wybornych momentów, jest też sporo ogromnej nudy. Przede wszystkim ostatnie sto stron, i rzekomo pasjonujące mowy końcowe prokuratora „psychologa” Hipolita oraz obrońcy, którego nazwisko niestety wyleciało mi z głowy, to mozolna i nużąca czytelnicza droga krzyżowa. Podobnie zbyt rozwleczona i za długa pierwsza połowa, poruszająca mnogość tematów około-religijnych, które kiedyś może fascynowały, ale dziś nieco trącą naftaliną.
Za dużo refleksji o boskości, jak na moje mniemanie, a za mało o człowieku. Bardzo zauroczyła mnie postać nietzscheańskiego Iwana (choć wiem, że Dostojewski nie znał poglądów Nietzschego, gdyż poznać ich nie zdążył) i żałuję, że tak rzadko pojawiał się na kartach powieści. Bohater ten miał potencjał na więcej! W ostatecznym rozrachunku mam też obiekcje do dwóch fabularnych rozwiązań, przytaczając je jednak, od razu ostrzegam o spoilerach, osobom nie zaznajomionym jeszcze z lekturą proszę więc o zaprzestanie czytania tej opinii w tym momencie! :)
Po pierwsze, pewną sporą nieścisłością było dla mnie to, że Mitia miał te 1,5k rubli na drugą imprezkę po feralnej nocy, kiedy umarł Ojciec, a prędzej jeździł gdzieś po ludziach, prosił i żebrał o parę rubli. Nie skleja mi się to, bo wydaje mi się, że Mitia by to przehulał dużo szybciej, te 1,5k rubli. Psychologicznie mi się to nie zazębia.
Nie spodobało mi się też zakończenie wątku Iwana i tego, że dostał on kuku na muniu przez to, że sumienie go zżarło; za to, że w myślach uważał, że może i dobrze, jakby Ojciec umarł. Mitia dużo bardziej tak uważał i nawet się wygrażał, że zabije Ojca, a jednak uszło mu to płazem i został "rozgrzeszony" w tym sensie, że nawet do paki nie miał iść, bo mieli go odbić i wysłać do Ameryki. Okej, można to tłumaczyć, że klęska Iwana to klęska człowieka upatrującego siły wyłącznie w indywidualizmie i odwróceniu od Boga, ale nie przekonuje mnie taka kontrargumentacja.

Uchodząca za absolutny majstersztyk, a przez spore grono osób (Lex Fridman, Jordan Peterson) wręcz za najwybitniejsze dzieło literatury. Czy dla mnie również? Od razu zaznaczę, że absolutnie nie, a ostatnią stronę przywitałem z niemałym westchnieniem ulgi. Za długa! Nade wszystko – za długa! Są momenty, kiedy „Bracia Karamazow” to książka wybitna. Zwłaszcza środek dzieła...

Dostojewski znowu zajebał mi w mordę, splunął na mnie parę razy, i parę razy pogłaskał mnie po główce, co chwila krytykując a potem chwaląc moje poglądy. Polecam.

Dostojewski znowu zajebał mi w mordę, splunął na mnie parę razy, i parę razy pogłaskał mnie po główce, co chwila krytykując a potem chwaląc moje poglądy. Polecam.

Niewątpliwie "Bracia Karamazow" to znakomita i ponadczasowa powieść. Jest to taka "Zbrodnia i kara" tyle tylko, że nawet lepsza; jest w niej więcej wątków, więcej rozważanych problemów i więcej wspaniałej treści, która czasem rozbawiała, czasem zaś wstrząsała, a na samym końcu wzruszyła mnie do łez. Polecam bardzo, jeśli ktoś tak jak ja ceni sobie długie, emocjonalne, a przede wszystkim mądre i intrygujące lektury, do których perypetię rodziny Karmazowów, jak i mieszkańców Spędobydlińska śmiem z najwyższym przekonaniem zaliczyć.

Niewątpliwie "Bracia Karamazow" to znakomita i ponadczasowa powieść. Jest to taka "Zbrodnia i kara" tyle tylko, że nawet lepsza; jest w niej więcej wątków, więcej rozważanych problemów i więcej wspaniałej treści, która czasem rozbawiała, czasem zaś wstrząsała, a na samym końcu wzruszyła mnie do łez. Polecam bardzo, jeśli ktoś tak jak ja ceni sobie długie, emocjonalne, a...

Ta historia zdarzyła się w każdym z nas, ludzi, chociaż nie wszyscy się do niej przyznają. Aleksy Karamazow był spokojny powściągliwy i posłuszny wobec opiekunów zaś jego starszy przyrodni brat Dymitr nic tylko by sprawiał kłopoty wychowawcze. O dziwo przypominam ich obu z różnym nasileniem na różnych zasadach. Nic dodać nic ująć - samo życie! Dymitr tak naprawdę nazywał się Iljinski i był carskim pułkownikiem który krytykował ustrój Rosji.

Ta historia zdarzyła się w każdym z nas, ludzi, chociaż nie wszyscy się do niej przyznają. Aleksy Karamazow był spokojny powściągliwy i posłuszny wobec opiekunów zaś jego starszy przyrodni brat Dymitr nic tylko by sprawiał kłopoty wychowawcze. O dziwo przypominam ich obu z różnym nasileniem na różnych zasadach. Nic dodać nic ująć - samo życie! Dymitr tak naprawdę nazywał...

Czy da się zrecenzować klasykę? Można, ale po co? Przecież ona właśnie dlatego jest klasyką, że przekazuje treści, które wciąż są aktualne. Taki jest Szekspir i taki jest Dostojewski. Nie będę się więc porywać z motyką na słońce, tylko po prostu postaram się krótko opowiedzieć o powieści, której bohaterami wciąż jesteśmy my, ludzie.
Rodzina Karamazowów - Fiodor (ojciec),trzej prawowici synowie: Dymitr, Iwan i Aleksiej oraz nieślubny Paweł, który jest służącym w domu ojca. Ojciec to wyjątkowy łajdak, który nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć swój cel. Synowie go nie obchodzą, gdy są dziećmi. Jako dorośli stają się przedmiotem manipulacji Fiodora. Nie wyjdzie im to na dobre. Napięcie w rodzinie rośnie, wreszcie dochodzi do tragedii.

Ciąg dalszy recenzji na:

https://www.facebook.com/photo/?fbid=932591408663645&set=pb.100057383845845.-2207520000

Czy da się zrecenzować klasykę? Można, ale po co? Przecież ona właśnie dlatego jest klasyką, że przekazuje treści, które wciąż są aktualne. Taki jest Szekspir i taki jest Dostojewski. Nie będę się więc porywać z motyką na słońce, tylko po prostu postaram się krótko opowiedzieć o powieści, której bohaterami wciąż jesteśmy my, ludzie.
Rodzina Karamazowów - Fiodor (ojciec),...

Audiobook.
Piękne, wielowymiarowe, doskonałe i epickie dzieło Dostojewskiego!
Można rzucać banałami ale napisać że to było piękne i cudowne to jak nic nie napisać!
I pomyśleć że to było napisane w 1880 roku🤔, dla tej książki czas jest nie istotny bo jest to ponadczasowa lektura poruszająca ważne tematy filozoficzne z tłem Rosji dziewiętnastego wieku.
Niby lubię gatunek kryminał/ thriller ale od kiedy jestem na LC przekonuje się że warto sięgać po każdy gatunek i każdego autora bo i jak coś mi nie pasuje to nic na siłę ale muszę przyznać że ta strona otworzyła mi głowę i nie tyle na nowości co na rozwój jako czytelnika.

Uwielbiam perełki w literaturze i taką byli ,,Bracia Karamazow" , lektura którą warto odsłuchać a przeczytać, hm to już by było mistrzostwo, tyle że doba ma tylko 24h i trzeba podejmować wybory a moja wirtualna półka i ta w pokoju pęka w szwach i mam wrażenie że więcej kupuje niż czytam😜, ale to już taki syndrom czytelnika😋
Lektura super! POLECAM chociaż polecać Dostojewskiego? Hm trochę to dziwne ale tak kończę swoje opinię także tradycji musiało stać się zadość😎

Audiobook.
Piękne, wielowymiarowe, doskonałe i epickie dzieło Dostojewskiego!
Można rzucać banałami ale napisać że to było piękne i cudowne to jak nic nie napisać!
I pomyśleć że to było napisane w 1880 roku🤔, dla tej książki czas jest nie istotny bo jest to ponadczasowa lektura poruszająca ważne tematy filozoficzne z tłem Rosji dziewiętnastego wieku.
Niby lubię gatunek...

Jak zwykle u Dostojewskiego: wiele wątków, mnóstwo postaci, dygresje gonią filozoficzne rozważania. Zauważam pewne powtórzenia w stosunku do Zbrodni i kary, a może to potwierdzenia poglądów autora. Znowu rozkminianie, czy jest Bóg, czy go nie ma, a jeśli nie ma, to czy wszystko wolno i człowiek nie jest ograniczony w swoich wyborach? Moralność jako konsekwencja strachu przed bożym gniewem? Jakby zaprzeczenie efektów rozwoju kultury i cywilizacji. Poza tym archaiczny styl, dialogi zupełnie niedzisiejsze i podejrzewam, że i nawet nie niegdysiejsze, ot po prostu musiał autor włożyć w czyjeś usta swoje rozmyślania. Na koniec kłopot z tłumaczeniami. Powieść czytałam i słuchałam w oryginale i na przemian w trzech różnych tłumaczeniach, żadne nie wydało mi się doskonałe (choć najlepsze chyba Adama Pomorskiego). Oceniam na 8, bo dzieło jest monumentalne, tezy do przemyśleń mocne, zadziwiająco wnikliwe portrety psychologiczne bohaterów.

Jak zwykle u Dostojewskiego: wiele wątków, mnóstwo postaci, dygresje gonią filozoficzne rozważania. Zauważam pewne powtórzenia w stosunku do Zbrodni i kary, a może to potwierdzenia poglądów autora. Znowu rozkminianie, czy jest Bóg, czy go nie ma, a jeśli nie ma, to czy wszystko wolno i człowiek nie jest ograniczony w swoich wyborach? Moralność jako konsekwencja strachu...

Powieść iście monumentalna, jej głębia, złożoność i mądrość pozostaną ze mną na długo. Gdyby nie sposób narracji (który jest typem tutaj mocno mnie irytującym) „Bracia Karamazow” staliby się jedną z moich ukochanych powieści.

Powieść iście monumentalna, jej głębia, złożoność i mądrość pozostaną ze mną na długo. Gdyby nie sposób narracji (który jest typem tutaj mocno mnie irytującym) „Bracia Karamazow” staliby się jedną z moich ukochanych powieści.